مبارزه:

در جهان امروز ورزش يكي از فعاليت هاي اساسي ست و بین مردم موقعیت ویژه ای دارد چون در سلامت روحی و جسمی افراد نقش مهمی ایفا می کند. ملل مختلف دنیـا به ویـژه كشورهـاي توسعـه يافتـه و در حال توسعه، برنامه ريزي خاص و بودجه ی قابل توجهي  را به اين امر مهم اختصاص داده اند و با مسابقه های گوناگون قشرهاي مختلف جامعه را به سمت ورزش سوق می دهند که پیامد آن، سالم سازي محيط اجتماعي و ايجاد بستری مناسب برای سرگرمي اقشار جامعه است.

براي مبارزه و مسابقه آماده بودن بدن و شرايط جسمی مناسب بسيار مهم است و بايد به نکته هایی توجه داشت از جمله تمرين صحيح و اصولي، تصوير سازي ذهني از روز مسابقه، استراحت كافي، تغذيه ی مناسب، برنامه ريزي مناسب براي ايجاد آمادگي جسمی، فكري  و روحي. برای مبارزه بايد به پنج نکته ی مهم توّجه شود:

1- تمركز فكر

2- ديد خوب

3- سرعت توام با رقص پا

4- حمله و ضد حمله

5- کیهاب

يادگيري اصول مبارزه زير نظر استاد مجرب و صاحب نام، رکن بسيار مهم موفقیت است

فلسفه و جايگاه فرم در تكواندو:

همانطور كه مي دانيد يكي از غريزه هاي انسان غريزه ی جنگجويي است كه به هيچ وجه نمي توان اين غريزه را از او گرفت به خصوص وقتي كه شخصي مشغول يادگيري هنر رزمي تكواندو باشد ورزشی که همواره با مبارزه همراه است. اما این روحیه ممکن است روز به روز افزایش یابد و سبب سرکشی و انحراف فرد شود بنابراين در تكواندو و ساير هنرهاي رزمي براي مهار اين غريزه، استادان بزرگ به ابداع فرم اقدام نموده اند. تا هنرآموز ضمن یادگیری و تمرین این فرم ها و فنون اساسی به مهار و تربیت نفس خویش بپردازد.

پومسه:

پوم يعني بدن ( به صورت تركيبي): در تكواندو قرار گرفتن بدن به صورت تركيبي را پوم مي نامند.

سه: يعني جهت خط سير

در تكواندو تحرک بدن با تركيبات موجود براي مبارزه با حريف فرضي را در مسیری مشخص، پومسه می نامند.

فنون ضربه با پا (پالچاگي ها ):

همان طور كه قبلاً اشاره شد برخي ضوابط اساسي كه همه آنها نيز مبتني بر قوانين ویژه هستند هر هنرجو را راهنمايي مي كند كه چگونه از پاهايش به بهترین شیوه استفاده کند و فنون را به طور كاملاً موثر و پرقدرت اجرا نمايد. براي اجراي صحيح ضربه های پا بايد به 4 اصل مهم عمل نمود:

1- استفاده از تمام قدرت بدن وقتي كه عضلات پا نرمش و انعطاف كاملی دارند.

2- بالا بردن كامل زانو

3- نگهداشتن بدن و پاها در يك خطّی مستقيم

4- تغيير نکردن ناگهاني در ضرباهنگ و حركت پا

پا يا پال:

اصولاً در هنرهاي رزمي به خصوص تكواندو، به سبب قدرت دَوران و سرعت، با سنگين ترين و پرقدرت ترين ضربه، با پا زده مي شود و ضربه با پا سهم بيشتري در مسابقه ها را به خود اختصاص مي دهد. در تكواندو بيش از 90% از ضربه ها با پا اجرا مي شود، بنابراین ضربه با پا اهمیت ویژه ای دارد.

پا در ورزش تکواندو حکم شمشير را دارد و هر يك از هنرآموزان كه پاهـاي نرم و قدرتمنـد داشته باشند در مسابقه ها سهم بيشتري از امتياز را به خود اختصاص خواهد داد.

انواع جیروگی ها:

در اجرای تکنیک های مشت، یا جیروگی ها باید به اصول زیر توجه نمود:

1- توجه داشته باشید، که تمام جیروگی ها از کمر شروع می شود.

2- در هنگام مشت زدن، مشتها بحالت مستقیم بسته شده، بازوها و شانه ها را بحالت شل نگه می داریم.

3- در تکنیکهایی که به صورت مشت مستقیم ضربه می زنیم، در لحظة تماس آرنج دستمان خم نمی شود.

4- در هنگام اجرای ضربة مشت، دست مخالف سریع بطرف کمر بر می گردد.

تکنیکهای دست:

تکنیکهای دست به سه بخش عمدة زیر تقسیم می گردد:

1- ضربات نفوذی دست به حالت مشت: جیروگی ها

2- ضربات با انگشتان دست: چیروگی ها

3- ضربات شلاقی دست: چیگی ها

اجرای فنون با دست( چيروگي ها ،جيروگي ها و چيگي ها):

در هنرهاي رزمي به خصوص تكواندو اگر بتوانيم به صورتی منظم با آمادگی و قدرت و سرعت، فرمي را شروع کنیم و به پايان برسانيم بايد به اجرای فنون با دست و عكس العمل هاي آن توجّه ی خاصي داشته باشيم بنابراين برای آشنايي شما ورزشكاران عزيز به تشريح اجرای فنون با دست مي پردازيم اما قبل از پرداختن به اجرای فنون با دست بايد به يكي از نکته های اساسی تكواندو كه همان حالت قرارگيري مناسب پاهاست، توجه کنیم و با آن آشنا شويم.

پنج اصل تكواندو:

1- نرمش

2- فنون دست (چيروگي ها، جيروگي ها و چيگي ها)

3- فنون پا (پالچاگي ها)

4- فرم ها (تگوگ و پومسه)

5- مبارزه (کیوروگی)

تكواندو در لغت:

تكواندو از سه كلمه ی: ت، كوان، دو، تشكيل شده است.

ت: ضربه زدن، شكستن و خرد كردن با پاها

كوان: ضربه زدن، شكستن و خرد كردن با دست ها

دو: راه و روش، هنر انجام دادن، حاصل و نتيجه، طريقت

تكواندو: يعني راه و روش پريدن، ضربه زدن و خرد كردن با دست و پا

پيدايش تكواندو در ايران:

قبل از تشكيل فدراسيون جهاني تكواندو، انجمن تكواندوي نيروهاي مسلح كره مديريت اين ورزش را در سرتاسر جهان به عهده داشت، با داير شدن سفارت كره در ايران در سال 1342 به منظور تدريس و آموزش نظامي، يگان نيروي مخصوص (چتر بازان) ضمن آموزش هاي نظامي، با ورزش تكواندو آشنا شدند در سال 1350 هجری شمسي، 3 نفر از افسران  مخصوص  نيروهاي كره با سرپرستي سرگرد كيم سورين که كمربند مشكي دان 7 داشت بنا به درخواست سازمان تربیت بدنی برای آموزش نيروهاي مسلح كشورمان به ايران آمدند و جديدترين برنامه آموزش تكواندو را به مدت يك سال در باشگاه سرباز شروع نمودند.

اين فنون فقط به نيروهاي مخصوص نظامي آموزش داده می شد و مردم عادي از آشنايي با فنون تکواندو محروم بودند، تمرین تکواندو با 75 نفر شركت كننده از نیروهای مخصوص و ساير يگان هاي نيروي زميني شروع شد و پس از يك سال تمرين فشرده در سال 1351 هجری شمسي 61 نفر موفق شدند كمربند مشكي دان يك دریافت کنند كه اين اقدام را می توان سرآغازی برای گسترش ورزش تکواندو در ایران دانست.

از جمله كساني كه در اين كلاس ها حضور يافتند و بعدها از پيشگامان و استادان اين ورزش شدند و نامشان در تاريخ تکواندوی ايران ثبت شد:

1- داوود ارجمند

2- رضا حاج علي عرب

3- كاظم رضايي

4- محمد اسماعيل آذرپاد

5- مرحوم منصور فكوري

6- سليمان علي نسب

7- سعيد شير اصل

8- مرحوم زرشكي

9- مرحوم نقيب زاده

هم زمان با فارغ التحصيلان اين كلاس، انجمن تكواندوي نيروي مسلح ايران هم تشكيل شد. اولين كلاس آموزش تكواندو را استاد داوود ارجمند در باشگاه دخانيات تهران افتتاح کرد سپس استاد محمد اسماعيل آذرپاد در باشگاه سرباز هنرجویان را آموزش می داد و به تدریج آموزش این فنون، فراگیر شد.

تكواندو در دوره هاي باستاني و عصر جديد:

در کشور کره از زمان های دور، فنون ویژه ای برای دفاع شخصی به کار می رفت. هنرهاي رزمي در كره عمدتاً براي دفاع در مقابل تهاجم بیگانگان آموزش داده می شد. مردم كره قبل از ساخت سلاح مجبور بودند دست خالي با دشمن مبارزه کنند و برای این که فنون تازه ای به کار ببرند از طبیعت الهام می گرفتند که همین امر سبب گسترش و تکمیل فنون رزمی شد.

تكواندو مجموعه ای از فنون موثر در دفاع شخصي و آمیخته با  ارزش هاي اخلاقي سطح بالاست که در كشور كره تكوين يافته است. با توجه به اين تاريخچه مي توان دریافت كه تكواندو پيشينه ای دو هزار ساله دارد و در مقابل هنرهاي رزمي ديگر از قبيل كونگ فوي چين و كاراته ژاپن سابقه ی آن بیشتر است.

پيدايش هنرهاي رزمي در كره:

بهترین مدارك موجود درباره ی پیدایش تكواندو، نقاشي هاي ديواري معابد است. از این تصویرها می توان دریافت كه بي شك در گذشته، نوعی هنر رزمی رواج داشته است با وجود اين، مشخص نيست كه اين هنر رزمي چه نوعی بوده است در اسناد تاريخي بازمانده از امپراطوري هاي گذشته به واژه ی سوباك بر مي خوريم نوعی هنر رزمی که در آن از دست ها و پاها برای دفاع استفاده مي شده است.

اسناد تاريخي منسجم و اختصاصي که نشان دهد کشور کره منشأ پیدایش هنرهای رزمی بوده، در دسترس نیست.

امّا اسناد باقي مانده از فعاليت هاي اجتماعي دوره هاي گذشته مي تواند ما را در زمینه ی به دست آوردن تصويري روشن از انواع هنرهاي رزمي موجود در آن زمان ها، ياري دهد و از آنجا كه اصطلاحات و واژه هاي به كار گرفته شده در اسناد مزبور تأیید شده نیستند، نمی توان در این زمینه به طور دقیق اظهار نظر کرد.

تکواندو در عصر نوین(1910م تا هم اکنون):

در زمان آخرین پادشاه امپراطوری ((یی)) ژاپنی ها کره را تصرف کرده و توسط ژنرال ها سعی کردند کره ای ها را از صحبت کردن به زبان کرهای و فرهنگ کره ای منع کنند. حتی سعی در جلوگیری از تمرین هنر های رزمی بدون سلاح و با سلاح کردند تا کاراته جایگزین آنها شود . با این حالت استادان و شاگردان در خفابه تمرین و نگه داشتن هنر رزمی تاک گیون وتکواندو می پرداختند.

پس از این کره در سال 1945 استقلال خود را بدست آورد،فنون تکواندو هم به موازات آن شروع توسعه رشد کرد.بیشتر استادان سعی بر این کردند تا این هنر رزمی را تبدیل به یک ورزش ملی تبدیل کنند.ولی متوجه شدند که کاراته نفوذ زیادی بین مردم پیدا کرده است.درسال 1958 در جشن تولدرئیس جمهور ((لی سونگ مان)) نمایشی توسط استاد((سونگ دوک کی))اجرا شد که هدف از اجرا این نمایش نشان دادن فرق های متعدد بین کاراته و تکواندو بود که خوشبختانه موفقیت زیادی را هم بدست آورد...